Ήμασταν περίπου υποψιασμένοι για το τι προετοίμαζε η φιλαρμονική μας για την Εβδομάδα των Παθών στο Λουτράκι.

Περιμέναμε μια ξεχωριστή βραδιά στο ξημέρωμα της Μεγαλύτερης Εβδομάδας για την Ορθοδοξία.

Τελικά το αποτέλεσμα ήταν, ο κόσμος που κατέκλυσε την αίθουσα του Αλεξάνδρειου Συνεδριακού Κέντρου να απολαύσει μια συναυλία υπεράνω όλων των προσδοκιών μας.

Ήταν μια πρωτότυπη όσο και πρωτοπόρα σκέψη (τουλάχιστον για τα τοπικά δεδομένα) να γίνει μια συναυλία εμπνευσμένη απο το Μεγαλείο του Θείου Δράματος και να ζωντανέψει μέσα απο κλασικά έργα σταθμούς στην ιστορία της δυτικής μουσικής.

Συνθέσεις πασίγνωστων μουσουργών απο την μπαρόκ μέχρι την κλασική και ρομαντική εποχή, αλλά και συνθέσεις νεότερων ελλήνων μουσικών (οι οποίοι ήταν και η αποκάλυψη της βραδιάς) αποδόθηκαν με αξιοζήλευτη ευαισθησία, απο μία φιλαρμονική η οποία ξεπέρασε τον εαυτό της και απέδειξε για μια ακόμη φορά πως έχει τις σωστές βάσεις για να εξελίσσεται και να παράγει πολιτισμό υψηλού επιπέδου!

Το πρώτο μέρος της συναυλίας ξεκίνησε με το Intermezzo απο την όπερα Cavalleria Rusticana του Pietro Mascagni δείχνοντας  με τον καλύτερο τρόπο το τι θα επακολουθούσε.

Η συνέχεια ανήκε στον Johan Sebastian Bach, τον πολυγραφότερο συνθέτη της προκλασικής περιόδου, όπου ακούσαμε τα μοναδικά Air και Ο Jesu, Joy of Man’s Desiring μια άρια και μία καντάτα, πλημμυρίζοντας με αέρινες μελωδίες την ήδη κατανυκτική ατμόσφαιρα. Μια μπάντα καλοκουρδισμένη όπου κάτω απο την μπαγκέτα του Πελοπίδα Μαυρόπουλου απέδωσε με λυρικότητα τις χαρακτηριστικές μελωδικές γραμμές του Μπαχ, κάνοντάς μας να μεταφερθούμε σε μια άλλη εποχή…

Παραμονή της Εβδομάδας των Παθών, δεν θα μπορούσε να λείπει η πιο γνωστή πένθιμη μελωδία της σύγχρονης ιστορίας…

Adagio in G Minor του Tomaso Albinoni που όπως επεσήμανε και ο αφηγητής της βραδιάς μας Αλέξης Κωστάλας, δεν είναι σύνθεση του Albinoni, αλλά βασίζεται σε μια χειρόγραφη μελωδία του που βρέθηκε τον 20ό αιώνα.  Εξαιρετική ερμηνεία όπου η ορχήστρα απέδωσε με γλαφυρότητα αυτή την Θεική μουσική σύνθεση.

Για το τέλος του πρώτου μέρους ανέβηκαν στην σκηνή οι χορωδίες Chorus Nova (με μαέστρο τον Κωνσταντίνο Γιώτη) Εκπαιδευτικών Μουσικής Choremus και Αποφοίτων Μουσικού Σχολείου Παλλήνης με προεξάρχουσα τη νέα διάσημη ταλαντούχα αρχιμουσικό Φαίδρα Γιαννέλου.

Dies Irae, Comfutatis και Lacrimosa απο το Requiem της μεγαλύτερης μουσικής ιδιοφυίας όλων των εποχών (κατά τον Θεόδωρο Κουρεντζή) Mozart.

Οι επαγγελματικές φωνές της μικτής χορωδίας ήρθαν και έδεσαν απόλυτα με το σύνολο της ορχήστρας, γεμίζοντας με ουράνιες καθάριες μελωδίες τον συνεδριακό χώρο και… πριν προλάβει να καταλαγιάσει ο ενθουσιασμός μας ήρθε η ώρα να τελειώσει το πρώτο μέρος.

Ο Αλέξης Κωστάλας μας προετοίμασε για το τι θα επακολουθούσε…απο μια μουσική σύνθεση γεμάτη οργή και θυμό.

Dies Irae απο το Messa da Requiem του Giuseppe Verdi

Ενα μουσικό έργο που παίζεται απο όλες τις μεγάλες συμφωνικές ορχήστρες ανα τον κόσμο, πλαισιωμένες απο 100 και πλέον χορωδούς, θα παρουσιαζόταν σε ειδική διασκευή για ορχήστρα πνευστών, απο την δική μας φιλαρμονική…

Ημέρες οργής και την αρχική μας έκπληξη, διαδέχτηκε το δέος, για την μεγαλειώδη σύνθεση, το σοκ για το απότομο φινάλε και…ο ενθουσιασμός για το τελικό άκουσμα!

Μια ομάδα αμούστακων παιδιών, πλαισιωμένα απο τους καθηγητές τους και απο εξέχοντες χορωδούς, υπο την υποδειγματική καθοδήγηση του αρχιμουσικού τους, κατάφεραν και μετέδωσαν αστείρευτη ενέργεια και πάθος σε ένα κομμάτι που κόβει την ανάσα!

Δικαίως ο ενθουσιασμός και το χειροκρότημα τους ανήκει!

Το δεύτερο μέρος του προγράμματος περιελάμβανε πένθιμα εμβατήρια που συνηθίζεται να παίζονται την Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών.

Η αρχή έγινε με το Un Giorno Triste μια μουσική σύνθεση ενός νέου κλαρινετίστα του Γεώργιου Καζιάνη απο την φιλαρμονική του Δήμου Πειραιά. Ο ίδιος τίμησε με την παρουσία του την εκδήλωση συμμετέχοντας ενεργά ως μουσικός, καταχειροκροτούμενος τόσο απο το κοινό, όσο και απο την ορχήστρα.

Επειδή η βραδιά ήταν ούτως ή άλλως ξεχωριστή, η συνέχεια ανήκε στον επίσημο προσκεκλημένο της φιλαρμονικής.

Έναν αρχιμουσικό γεννημένο στην «μητέρα των φιλαρμονικών» Κέρκυρα, τον Μιχάλη Μιχαλόπουλο ο οποίος έχει συνθέσει Το Πεπρωμένο, μια πένθιμη μάρτσια, στη μνήμη του δασκάλου του Δημήτρη Δαπέργολα.

Αποδεχόμενος την πρόσκληση και τιμώντας με την παρουσία του την εκδήλωση, ανέβηκε στο πόντιουμ παραδίδοντας ρεσιτάλ διεύθυνσης καθώς παρέσυρε κοινό και μουσικούς σε ένα έντονα συγκινησιακά φορτισμένο κλίμα.

Είμαστε σίγουροι πως ακούγοντας Το Πεπρωμένο, όλοι μας κάπου το αφιερώσαμε…

Για το τέλος η φιλαρμονική μας επεφύλασσε την Marcia Funebre απο την όπερα του Αμλέτου του Franco Faccio (ένα κομμάτι συνυφασμένο με την Φιλαρμονική Εταιρεία Κέρκυρας) και το Calde Lacrime του Gesare De Michelis (ένα κομμάτι συνυφασμένο με την Φιλαρμονική Εταιρεία Μάντζαρος) κλείνοντας με τον καλύτερο τρόπο μια ονειρική βραδιά.

Την έμπνευση της εκδήλωσης όσο και την διεύθυνση της ορχήστρας  είχε ο Πελοπίδας Μαυρόπουλος όπου διηύθυνε με χαρακτηριστική ωριμότητα, αποσπώντας το μέγιστο απο τους μουσικούς και εισπράττοντας τα εύσημα όλων των παρευρισκομένων.

Με την παρουσία τους τίμησαν την εκδήλωση ο Βουλευτής Κορινθίας κος Τσόγκας, ο Δήμαρχος Λουτρακίου κος Γκιώνης, οι Αντιδήμαρχοι Λουτρακίου: κοι Σακελαρίου, Παπαθανασίου, Πέρρας, Παντελέων, ο υποψήφιος Δήμαρχος Λουτρακίου κος Ηλιακόπουλος, πολλοί υποψήφιοι Περιφεριακοί και Δημοτικοί σύμβουλοι.

Κατά γενική ομολογία ήταν μια ξεχωριστή βραδιά που άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων και ευχή όλων είναι να καθιερωθεί μια τέτοια εκδήλωση και να γίνει θεσμός.

Θα κλείσουμε με τα λόγια προτροπή του Μιχάλη Μιχαλόπουλου προς τον Δήμαρχο και το κοινό:

Αυτό που γίνεται στην φιλαρμονική, κρατήστε το ως κόρη οφθαλμού, γιατί είναι κάτι παραπάνω απο πολιτισμός και αφορά τα παιδιά σας.

Πηγή: Loutrakiblog.gr